Yup, ik doe het echt!

Na mijn besluit weer een marathon te gaan lopen, raakte ik even in paniek. Mijnhemeltjelief, wat had ik nu weer bedacht? Met hangen en wurgen kon ik een 5 km lopen/sjokken/sukkelen/sloffen (*doorhalen wat niet van toepassing is) en dan wil ik een hele marathon lopen? En nog wel in New York! Een dure reis boeken en dan uiteindelijk niet kunnen lopen is gewoon geen optie. Maar hoe kom ik van 5 kilometer tot die magische 42,2 kilometer? En liefst wil ik ook nog een beetje gezond over die finishlijn komen, zodat ik daarna ook nog iets van New York kan zien. Behalve die net gelopen 42,2 kilometer dan toch.

Voor mij zaak om een lijstje te maken hoe ik het aan wilde pakken.
Een paar kilo afvallen stond bovenaan. Want hoe minder kilo’s je meesleept tijdens de training en daarna op zo’n lange afstand, hoe fijner het loopt. En makkelijker. Hoop ik. Aan het naar binnen proppen van de vele chips, moest een einde komen. Om over de limoncello en wisky’s maar niet te spreken….
En spieren opbouwen. Want hoewel ik denk dat ik wel ergens buikspieren heb, echt nuttig heb ik die niet gebruikt de laatste jaren. Net als rug, arm, romp en alle andere spieren trouwens. Een lidmaatschap bij de sportschool om de hoek was snel afgesloten en tot nog toe doe ik braaf 3x per week mijn oefeningen. Althans…. de meest weken dan toch.

Maar daarnaast en niet het minst belangrijke, ik moest op de één of andere manier mijn conditie zodanig opbouwen dat ik van een moeizame 5 kilometer kan uitbouwen naar een enigszins makkelijke (nou ja makkelijke….) 42,2 kilometer. Dat was de grootste uitdaging. Want hoe krijg ik het plezier weer terug in het lopen, hoe krijg ik die conditie weer terug?
Op advies van mijn vriendinnen appte ik een trainer met de vraag: “Wil je me helpen om New York 2023 gezond uit te lopen?” En binnen een paar minuten had ik antwoord: “Ja, dat wil ik wel!”
Superfijn was dat!

Het begon met het opbouwen van conditie. Niks met hangen en wurgen 5 km met tegenzin hobbelen. Maar terug naar de basis. Mijn schema begon met 5x 8 minuten hardlopen en 4 minuten rust. Eerst dacht ik nog “ja hee, dat kan ik wel, da’s geen vooruitgang”. Maar ik was braaf (alweer) en luisterde. De basis is een uur kunnen hardlopen en dat startte met terug in intensiteit, maar wel vooruit in omvang. Iedere week zag ik vooruitgang, iedere week kwam er weer een stuk plezier terug. Want ik merkte dat ik het nog wel kon. Oké, het ging niet zo makkelijk als eerder, en de conditie van voor die eerste 42,2km of van voor die 80km is nog ver, ver weg, maar die bouwde ik toen ook niet op in een paar weken.

Iedere week krijg ik een nieuw schema voor de komende week. De eerste maanden was 3x in de week lopen genoeg, de laatste paar weken is dat 4x per week geworden. Eén keer in de week loop ik samen met Jan. Op onze dinsdagavonden lopen we eerst mijn opgegeven training en daarna mag ik bij hem aanschuiven aan tafel. Heerlijk! De rest van de avond is het geoorloofd samen bankhangen. Een rustpunt in de drukke (werk)week.

Op dit moment heb ik opgebouwd naar 90 minuten hardlopen. Heerlijk om dat weer te kunnen. De rondjes die ik voorheen niet kon maken, omdat ik niet ver genoeg kon, kan ik nu wel lopen. Eindelijk ben ik zover dat ik de verdere omgeving rond Geldrop kan verkennen. Richting Heezer- en Leenderbos, richting Strabrechtse Heide en de natuur rond Nuenen. Ik kijk uit naar het betere weer dat eraan komt, ik kijk uit naar het verleggen van mijn hardloopgrenzen, ik kijk uit naar de trainingen.

Laat de lange duurlopen maar komen, ik ben er (steeds meer) klaar voor!

Doe ik het? Echt?

“Ik wil nog 1x een marathon lopen” zei Jan een aantal maanden geleden. “En dat gaat New York 2023 worden. Ga je mee?”

Hij overviel me er een beetje mee. Ja, ik droom nog steeds van hardlopen, van ver hardlopen, van een 100 km lopen. Maar verder dan dromen komt het niet, want voor hardlopen moet je trainen en van trainen word je moe. De bank met een zak chips is lange tijd een heerlijke, makkelijke optie geweest.

Mijn hardlopen van het laatste jaar (oké, laatste jaren om eerlijk te zijn) was 3x per week een rondje van 5 km steunend en mopperend af leggen. Zonder enige motivatie of uitdaging. Een soort “moeten” in mijn hoofd, omdat ik ook niet zonder kan. Maar om daarna met een goed gevoel op de bank neer te ploffen, want ik had toch maar mooi een rondje gelopen. En de zak chips kon weer open. Ha!

Dat de kilo’s eraan vlogen en de conditie achteruit holde was een logisch gevolg. Met direct gevolg daar weer van, dat de motivatie nog verder omlaag ging. Nodeloos te zeggen dat de neerwaartse spiraal verder en verder omlaag draaide. Ik wilde wel, maar ik deed er niets voor om het te bereiken.

In de weken die volgden liet ik New York en de marathon wat op me inwerken. Ja, een geweldige stad waar ik graag een keer naartoe zou gaan. En als Jan er naartoe wil om de marathon te lopen, wil ik dan alleen maar aan de kant staan om aan te moedigen?

In mijn hoofd bleef het enige tijd malen. Wat wil ik, wat kan ik nog? Bovendien, ik ben een trailer, heerlijk door het bos lopen, zonder toeschouwers aan de kant, zonder drukte, zonder lawaai. Ik heb in Berlijn serieus nadacht over uitstappen door de drukte en het lawaai onderweg. En dan lopen in het drukke, lawaaierige New York? Volgens alle verhalen een overtreffende trap van Berlijn.

Maar ja, aan de andere kant. New York. Samen met Jan.

Dus…..

“Ja, ik ga mee naar New York! En ik ga ook de marathon te lopen!”

De uitdaging die voor me ligt is enorm. Want tussen 3x in de week met moeite een 5 km sjokken naar een min of meer fatsoenlijk afgelegde marathon ligt een wereld van verschil. Maar ik heb eerder marathons gelopen. Ik heb zelfs afstanden verder dan de marathon gelopen. Waarom zou ik het niet opnieuw kunnen? Ik weet wat ervoor nodig is. En ik weet ook dat de motivatie er nu wel is. Het plan is er. Nu de uitvoering nog.

New York 2023 here we come!

1 jaar Geldrop

Het is ongelooflijk hoe snel de tijd voorbij kan gaan. Het ene moment woon ik nog in een studentenhuis in Eindhoven en het volgende moment woon ik al een jaar in Geldrop.

Eind januari 2020 had ik het geluk om een huisje voor mezelf te kunnen kopen. Na een aantal jaren in tijdelijke woonruimtes, was ik daar wel zo gruwelijk klaar mee! Eindelijk kon ik plannen gaan maken, eindelijk zag ik de toekomst weer open voor me liggen. Het werden nog best spannende tijden, eerst afwachten of mijn hypotheek werd goedgekeurd en daarna de start van de Corona-crisis. Maar door de hulp van een aantal lieve mensen om me heen, kon ik half april verhuizen naar Geldrop.

En wat is het heerlijk om in Geldrop te wonen! Mijn eigen huis. Nog steeds rijd ik iedere dag de oprit van het hofje in met het liedje van Madness in mijn hoofd: “our house, in the middle of our street”. Of in mijn geval: “MY house, on the corner of MY street!” Iedere keer dat ik de sleutel in het slot steek en de deur open, voel ik de warme deken van het binnenkomen in mijn huis, het gevoel van thuiskomen, dat ik zo lang heb gemist is hier weer helemaal terug.

De weken, maanden na de verhuizing kwam er steeds meer een rust over me heen. Het gevoel dat ik op mijn plek terecht was gekomen. Dat het zo heeft moeten zijn. Dat er ergens iemand aan de touwtjes trok en ervoor zorgde dat ik hier kwam te wonen. Ik geloof helemaal niet in hocus-pocus, in hogere machten, maar toch….. de manier waarop ik dit huis bijna aangeboden heb gekregen, dat kan geen toeval zijn. Dit was voorbestemd!

Nu ik weer de ruimte heb, kunnen mijn kinderen wat vaker bij mij komen. Avondjes met een dobbelspelletje, een drankje en vooral een praatje, wat kun je dat ongelooflijk missen. Het niet de moeder kunnen zijn die ik wilde zijn, heeft de afgelopen jaren pijn gedaan. Ik geniet weer ongelooflijk van het samenzijn.

En hoewel ik niet die housewarming heb kunnen geven die ik voor ogen had, heb ik met mijn kinderen, ouders, zus en vrienden toch op zeer beperkte schaal wel wat feestjes gevierd. In de zomer, toen dat gelukkig mocht, kon ik een klein verjaardagsfeestje geven. Tot nog toe bleef het bij die ene keer. Ik hoop toch zo dat we binnen afzienbare tijd veel meer feestjes in die tuin kunnen vieren. Tot die tijd vieren we het leven met minder mensen bij elkaar. Maar met 1 of 2 vrienden samen is het ook heel gezellig.

En doordat ik zelf tot rust kwam, kon ik mijn hart ook weer openstellen. De muren die ik gebouwd had om niet opnieuw de pijn te moeten voelen van liefde die niet verliep zoals ik/wij dat graag hadden gehad, waren hoog en stevig. Maar toen kwam ik Jan tegen die heel langzaam, steen voor steen, die muur afbrak en mij het vertrouwen gaf om hem toe te laten in mijn leven. Heel langzaam bouwen wij nu aan een leven samen. Geen haast, geen overhaaste beslissingen, maar eerst de basis leggen, die een stevig fundament moeten gaan vormen.

Het hardlopen, dat al even op een heel laag pitje stond, begint ook weer vorm te krijgen. Samen met Jan en zijn loopgroep, lopen we op zaterdagochtend in het bos. Uiteraard geheel corona-proof! Ik ben sowieso de langzame slak in het gezelschap en de afstand tussen mij en de rest is ruim meer dan die 1,5 meter 🙂 Het koffiedrinken na afloop en de (on)zinnige praat van hardlopers onderling maakt de ochtend tot een hoogtepuntje in de week. Het lopen in een groep heb ik erg gemist, heerlijk dat ik dit nu weer kan. De kameraadschap van lopers onder elkaar heb ik gemist!

Sinds een paar weken loop ik weer op een schema van Laetitia. Nog heel rustigjes aan, maar wel langzaam de goede kant op. Vorige week deed ik eventjes iets teveel, krachttraining, fietsen en een keer extra lopen, en “pats” zei mijn kuit. Het blijft een kwestie van doseren. Maar na een weekje hardlooprust, heb ik er vertrouwen in dat ik het hardlopen weer kan oppakken. Morgen een rustige duurloop in het bos en dan vanaf maandag weer de start van het vervolgschema. ik heb er zin in!

Tot zover mijn 1e jaar in Geldrop in een notendop. Als ik erop terugkijk kan ik niet anders concluderen dat het een goed jaar is geweest. Ondanks alles wat ik door de corona niet heb kunnen doen, zijn er zo veel dingen die ik wel heb kunnen doen. Weer leven, weer vrolijk zijn, weer doorgaan met genieten. Ik kan lang stil staan bij de feestjes die ik niet heb kunnen vieren, waar ik niet naartoe kon. Maar dat is niet het belangrijkste in het leven. Ik weet dat er heel veel mensen zijn die door corona zware dreunen hebben te verwerken, waarbij het missen van een feestje totaal in het niet valt .

Voor mij was het eindelijk een jaar zonder stilstand, zonder verdriet, zonder tegenslag. Maar met liefde, geluk en vriendschap.

Warmte en licht

De afgelopen jaren zat ik in een put en kon er niet uit. Een uitzichtloze, diepe, donkere put, zonder ladder. Ik lag op de bodem en kon vandaar omhoog kijken, waar ik, ver boven mij, een klein, rond licht zag. Maar zonder enige mogelijkheid om daar te komen. Geen ladder, geen touw. Geen energie, geen kracht, geen moed.

Met de rotte planken op de bodem, die ooit een stevige trap moeten zijn geweest, deed ik wel eens een halfslachtige poging een nieuwe trap te bouwen. Soms lukte het me om een paar treden omhoog te klimmen, maar dan zakte ik toch weer door een plank omlaag naar de bodem. En zodra ik die weer raakte, gaf ik de moed op, bleef ik liggen, was alle kracht en energie weer weg en kon ik geen stap meer verzetten.

Gelukkig had ik mijn vrienden, mijn kinderen en mijn zus die weigerden om me daar te laten zitten. Zij reikten mij hun hand, gaven me met regelmaat een trap onder mijn kont, nodigden me uit voor iets leuks of dronken samen met mij een fles rosé leeg. Op die manier gooiden ze mij nieuwe planken toe, redenen om toch door te gaan.

Eind 2019 werd eindelijk ons huis verkocht. Dat gaf me de kracht om opnieuw te timmeren aan de zoveelste trap. Steviger dan voorheen en eindelijk waren daar dan traptredes die me wel kon houden, waar ik niet doorheen zakte. Het licht kwam dichterbij en ik koesterde mezelf in warmte. Met nog een lange weg af te leggen, durfde ik weer hoop te hebben.

En toen ik zelf een huisje kon kopen, timmerde ik hier en daar nog wat extra spijkers in die trap. Ik wilde uit de put. De hypotheek kwam rond en weer klom ik een paar treden verder naar boven. Het werd steeds lichter om me heen en ik kon bijna de rand van de put aanraken. De corona zette me wel wat treden terug, maar de trap zakte niet in. Het fundament was deze keer sterk genoeg.

Ondertussen woon ik nu ruim 5 maanden in mijn huis. Ik kan het soms nog helemaal niet bevatten dat het al zo lang is. Ik ben er op mijn plekje terecht gekomen. Ik kan plannen maken, durf weer te dromen van de mooie dingen in het leven. De trap is deze keer stevig genoeg, ik pak de rand van de put vast en zwaai mijn benen er overheen. Ik sta weer stevig op vaste grond.

Om te voorkomen dat ik ooit weer zo diep zal vallen, heb ik de rand afgebroken en in de put gegooid. De muur die ik om me heen gebouwd had, om me te beschermen tegen nog meer verdriet, ben ik aan het afbreken en de stenen gebruik ik om de put verder te dempen. Hoe ondieper de put, hoe minder ver ik nog ooit zal kunnen vallen.

Ik opende de deuren en ramen van mijn huis om licht en geluk met bakken vol binnen te laten. En dat deed ik precies op tijd. Want er kwam een leuke hardloper langs, die me eerst hielp met wat klusjes in huis en nu terug blijft komen, ook zonder dat er geklust moet worden. Iedere keer dat hij weer naar huis gaat, weet ik ook dat hij graag weer naar me terugkomt. En ik laat hem met liefde en plezier telkens weer binnen. Ik heb geen glazen bol voor de toekomst en die heb ik ook niet nodig. Ik hoef niet alles te weten. Wat ik wel weet, is dat dit heel prettig voelt en ik graag verder onderzoek waar het ons gaat brengen.

Er zijn nog altijd dagen dat ik een stukje somberheid voel opkomen, het verdriet en de rouw zijn nog niet weg en zullen waarschijnlijk nooit helemaal verdwijnen. Maar ik weet nu dat de toekomst weer mooi kan zijn. Ik heb er vertrouwen in dat de zon blijft schijnen. En ik ben nu sterk genoeg om te weten dat er af en toe vast een wolkje voor de zon zal drijven, maar ook dat ik dat aankan. Kom maar op met de toekomst!

Biertje?

Corona…. een week of 3 geleden deed ik er nog wat lacherig over, want in Nederland zou het vast wel meevallen. Maar wat kan een mens een ommezwaai maken zeg! Wat een drama is dit geworden. Wilde ik zo’n 3 weken geleden mijn sociale leventje absoluut niet opgeven, want waarom zou ik? Nou, ondertussen weet ik beter. Helaas!

Ondertussen zit ik zo goed als iedere avond en ieder weekend alleen thuis op de bank. Ik mis vrienden, ik mis het erop uit kunnen. Ik wil uit eten, naar concerten. Ik wil biertjes drinken met vrienden. Ik wil samen naar buiten. Maar op dit moment gaat het niet om wat IK wil. Op dit moment gaat het erom dat virus samen tot stoppen te brengen en daar zullen we allemaal een bijdrage aan moeten leveren.

De meeste avonden en ook het grootste deel van het weekend zit ik uit voorzorg alleen thuis. Althans, als ik niet bezig ben met verhuisverplichtingen. Want verhuizen moet gewoon doorgaan. Dat valt niet uit te stellen. Over 10 dagen is ons huis in Dommelen niet langer meer van ons. Afspraak met de notaris is gemaakt, hypotheek van de koper geregeld. Dat huis moet dus leeg. En dat betekent naar de stort en naar de opslag.

En 3 dagen daarna teken ik voor mijn eigen huis. Eindelijk, na ruim 2 jaar in een studentenhuis, kan ik weer door met mijn toekomst. Dus ook daarvoor zal ik over straat moeten. En een algehele sociale distance is dan niet mogelijk, want er zal toch wat gesjouwd moeten worden. In plaats van alles op 1 dag te verhuizen ga ik het nu in delen doen. Iedere dag een beetje en met minder hulp per dag.

Binnen 6 dagen daar weer na, moet ik mijn huurkrot uit zijn, die moet leeg opgeleverd worden voor de volgende. Alleen maar alleen thuis zitten is dus niet mogelijk. Inpakken kan ik alleen, verhuizen niet. Sociale distance zoveel als kan, maar wel noodgedwongen met een paar uitzonderingen. Gelukkig hoeft er vanuit Eindhoven niet zo veel naar Geldrop, dus met minimale hulp moet dit mogelijk zijn.

Wat zou ik graag gaan rondkijken bij de meubelboulevard. Bij het tuincentrum en bij de doehetzelf. Zo’n ongelooflijke zin om ideeen op te doen voor mijn eigen huisje. Welke kleuren wil ik op de muren? Welke meubels wil ik straks kopen? Wat ga ik met mijn tuintje doen? Voorlopig zal ik het moeten doen met woontijdschriften, met pinterest, met rondneuzen op internet.

Gelukkig is het anders regelen van mijn verhuizing, voor mij het enige probleem in deze situatie. Iedereen in mijn omgeving is voor alsnog gezond. Ik heb werk en hoef niet bang te zijn om dat kwijt te raken. Over 13 dagen heb ik een huis. Het wordt lente, ik kan straks lekker in de tuin zitten. Hoewel ik het graag anders had gezien, weet ik dat voor veel mensen in Nederland, in de hele wereld, hun leven totaal op z’n kop staat. Geliefden ziek of zelfs overleden, hun inkomen kwijt. Voor veel mensen is die toekomst opeens niet zoals ze dachten dat het zou zijn. Mijn toekomst gaat ook veranderen, maar ten goede en als ik daarvoor voorlopig alleen op de oude bank moet zitten, of alleen in de tuin, dan moet dat maar!

Gebroken hart

2019…. ik dacht dat het niet slechter kon dan 2018, maar daarin vergiste ik me. Dit afgelopen jaar was echt een zwart dieptepunt. Diep, donker en uitzichtloos. Goddank had ik mijn vrienden en mijn zus die mij er doorheen hielpen.

Facebook geeft aan het einde van het jaar een overzicht met hoogtepunten van het afgelopen jaar en lang durfde ik die niet te openen. Toen ik dat uiteindelijk wel deed, realiseerde ik me pas dat er toch echt wel een heel aantal mooie dingen waren gebeurd afgelopen jaar. Concerten, vakantie, drankjes, vrienden….. Waarom weegt het negatieve toch zoveel zwaarder dan het positieve?

Afgelopen maand heb ik heel veel nagedacht. Nachtenlang wakker gelegen met de vraag: waarom voelt dit zo zwaar, zo alleen, zo moeilijk? Moet ik naar een dokter, moet ik pillen gaan slikken om niet meer depressief te zijn? Moet ik gewoon stoppen met alles? Waarom is dit zo moeilijk, waarom kost iedere dag zo’n energie en waarom ben ik altijd zo moe?

Ik denk dat ik het antwoord wel weet. Ondanks dat ik zelf een einde heb gemaakt aan mijn huwelijk, de knoop heb door gehakt, heb ik toch een gebroken hart. En het wordt tijd dat ik dat aan mezelf durf toe te geven.

Ons huwelijk verbreken was loodzwaar, is het moeilijkste wat ik ooit gedaan heb. En ja, de liefde die ik ooit voelde voor hem (en hij voor mij) was al lang weg, maar toch gingen we door. Ieder op ons eigen pad en ook wel samen. Want een hekel aan elkaar, dat hadden en hebben we zeker niet. Ondanks de pijn die we elkaar deden, kunnen we nu gelukkig wel samen verder, in onze eigen toekomst. Ieder ons eigen pad kiezen, verder gaan en weer gelukkig worden….. ik denk nog altijd dat dat een goede keuze is geweest.

Maar het verdriet is er niet minder om. Want dit heb ik nooit gewild. Ik dacht altijd dat het voor eeuwig zou zijn. Wat mij zo’n verdriet doet is wat nooit zal zijn. Die veilige thuishaven voor de kinderen, samen oud worden, samen opa en oma zijn. De gelukkige thuissituatie, zoals in boeken en films, dat wilde ik. En dat zal ik nooit hebben. En dat doet nog steeds pijn.

Het wordt tijd dat ik verder ga. Wat nooit zal zijn, accepteren. Blijven hangen is zinloos. Ik moet gaan leven in plaats van iedere dag weer overleven.

Afgelopen 2 jaar heb ik niet tot weinig gesport. Af en toe mezelf gedwongen om te gaan lopen, om naar de sportschool te gaan. Elke excuus dat ik kon bedenken, greep ik aan. En sporten was altijd die uitlaatklep, die ik zo nodig had om mezelf staande te houden.

Vorige week heb ik mezelf aangemeld bij een nieuwe sportschool. Met begeleiding, met een doel voor komend jaar. Het “hard”lopen moet ik weer fatsoenlijk oppakken, een kilo of 10 afvallen en mijn doel halen! Het wordt tijd dat ik mijn leven weer naar me toetrek.

Ondanks de goede voornemens, realiseer ik me dat opschrijven makkelijker is dan uitvoeren. Er zijn tijden geweest dat ik wilde opgeven, en die zullen beslist niet zomaar wegblijven. Maar ik hoop op veel schoppen onder mn kont van mijn vrienden, zodat ik eind volgend jaar kan zeggen: ja, dit was een veel beter jaar, ik heb vertrouwen in de rest van mijn leven!

Ik wens jullie een mooi jaar, met veel liefde en gezondheid!

Gulpener Winter Trail

Het is donker, mijn hoofdlampje schijnt op een klein stukje van het modderige pad voor me, het regent, de wind blaast me recht in mijn gezicht. Ik heb het koud, ik ben moe, mijn benen doen pijn en ik zit van top tot teen onder de modder door een glibberige valpartij. Maar ik betrap mezelf erop dat ik loop te grijnzen, een grijns van oor tot oor, want wat is het heerlijk om hier te lopen!

Eind oktober kom ik op facebook een berichtje tegen over de Gulpener Winter Trail, een 20 km trail rondom Gulpen. Kleinschalig, zonder start- en finishboog, zonder toeters en bellen, zonder tijdsregistratie, zonder pijltjes. Maar wel met gpx-route en na afloop bier en burger. Ik twijfel kort, maar nadat Ingrid mij toezegt het leuk te vinden om samen te lopen, zoals we ooit, lang geleden wel vaker deden, hak ik de knoop door.

Zondagmiddag, na een korte briefing, komt om 15.00 uur de hele groep in beweging, eerst een stukje door het dorp en dan de paden op, de blubber in. Navigeren op gpx, ouwehoeren met Ingrid en haar man Onno en profiteren van het daglicht zolang het er nog is. De eerste kilometers gaan snel voorbij, ik merk wel dat ik nog niet de conditie heb als ooit, maar het lukt, ik loop, ik klim, ik glibber, maar vooral, ik kom vooruit en heb het naar mijn zin.

Langzaam wordt het donker, de hoofdlampjes worden aangezet en de grote, wijde wereld maakt plaats voor een straaltje licht vlak voor mijn voeten. Alles wordt buitengesloten, behalve de lampjes van Ingrid en Onno vlak voor me. Fijn is dit, zo met z’n 3en door het donkere bos, ieder in zijn/haar eigen lichtbubbel, de gesprekken verstommen, we lopen samen en toch alleen in onze gedachtes.

(foto’s met dank aan Onno)

Ondertussen begint het harder te regenen en op de open vlaktes waait het stevig. Tegen uiteraard! Mijn benen hebben wel een beetje genoeg van de heuvels, maar stoppen is geen optie. En gelukkig ga je na een klim ook weer heerlijk omlaag en dat gaat nog best wel lekker. En op zo’n lange afdaling, glibberend door de modder, waarin ik ook nog even languit ga liggen, vraag ik me af waarom dit nou eigenlijk zo leuk is. Nat, koud, moe en modderig, maar zoveel leuker dan op de bank voor de tv!

En dan komt eindelijk de kerk van Gulpen in zicht, verharde weg weer onder de voeten, de laatste afdaling naar het Brouwlokaal en dan binnen warmte en licht. Wat kan een mens heerlijk afzien, gruwelijk pijn in haar benen hebben, totaal geen zin hebben in weer een beklimming, uitglijden op glibberige paden, nat zijn, koud zijn en toch genieten! Genieten tot en met van het weer lopen op de trails.

Binnen snel alle natte kleding uit en warme, droge kleding aan. We krijgen een hamburger een een biertje en vinden gelukkig een zitplaatsje in het Brouwlokaal. Zitten is toch ook wel fijn na zo’n baggertocht. Zeker in goed gezelschap!

Mijn conditie is nog lang niet waar ik die hebben wil, ooit lachte ik om 20 kilometer, eitje! Nu is het werken en doorzetten, maar ik weet weer waar ik het voor doe. De komende tijd opbouwen, hoogtemeters maken op 1 of andere manier en vaker de trails op. Laat 2020 maar komen, ik ben wel klaar met 2019.

Black Everyday

Black friday ….. 1 dag in het jaar waarop iedereen blij is met black. Er niet wordt gesproken over racisme, maar iedereen opeens black als positief ziet.

Voor mij heeft black, zwart een totaal andere betekenis. Voor mij zijn de afgelopen 4/5 jaar behoorlijk zwart geweest. Diep, duister en het gevoel hebben dat er geen toekomst meer is. De toekomst leek een lange, zwarte weg, zonder zijweg naar licht en kleur. Alle kleur was weg uit mijn leven. En waarom? Was er maar een antwoord, maar helaas is er geen reden waarom iemand in een uitzichtloze situatie terecht komt. Het gebeurt gewoon. Niet omdat je het wilt, maar omdat het je overkomt.

Lange tijd probeerde ik me vrolijk en positief voor te doen. Te vechten, niet toe te geven. Altijd positief antwoorden en doen of alles leuk is. Gewoon doorgaan, want zo hoort het. Dat verwacht de hele wereld van je, dus stel je niet aan!

Hoeveel lange duurlopen ik maakte, jankend door het bos…. ik weet het niet…. Het waren vele, vele kilometers. Lopend en denkend, denkend en lopend. Voornemens makend, oplossingen bedenkend. Maar bij thuiskomst verdwenen de voornemens en werkten de bedachte oplossingen niet.

Bijna 2 jaar geleden nam ik een ingrijpende beslissing. In de hoop een stap te kunnen nemen door verandering, door omkering, door opschudding. Maar dat was helaas, en te verwachten, geen instant oplossing. Want daarna kwam pas het echte zwarte gat, ik dacht niet dieper te kunnen zinken, maar dat had ik mis. Want het schuldgevoel naar mijn ex-man en onze kinderen drukte zwaar op me. Ik koos voor deze drastische uitweg, maar daarmee deed ik hun veel verdriet.

De afgelopen 1,5 jaar was geen fijne tijd. Het gevoel van door iedereen in de steek gelaten te worden. Vrienden waarvan je dacht dat ze er voor je zouden zijn, lieten het afweten. Velen lieten gewoon nooit meer iets horen. Dat werkt niet om weer blij en vrolijk te worden, om je leven opnieuw op poten te zetten. Terwijl ik ze gewoon had moeten vergeten, niet meer aan ze denken, drukten zij een hele zware stempel op het negatieve, op het nog verder wegzakken. Een keihard afwijzen is niet bevorderlijk voor je welzijn, voor je eigenwaarde.

Gelukkig waren er, tot mijn grote verrassing, de berichtjes van mensen die me nauwelijks kende, (internet)contacten die via app, twitter of facebook een opbeurend berichtje stuurden. Een klein bericht, maar soms juist op het goede moment. Een druppel in de grote lege, lekke emmer die maar niet weer wilde vullen met geluk en plezier. Maar iedere druppel was er 1 meer dan een totaal lege emmer.

Godzijdank!!, waren daar de vrienden die wel echte vrienden bleken. Die naar me luisterden, hoeveel ik ook zeurde of klaagde. Die me mee namen om er even uit te zijn. Die me opbeurden, die me bleven uitnodigen, ook al was ik niet de vrolijke vriendin van ooit. Zij zijn het die me geholpen hebben, de hele klote tijd, al die black days, weeks and years. Zij waren het die mij weer vertrouwen in de toekomst gaven, die me hielpen na iedere terugval om toch weer door te gaan. Jullie weten wie je bent, jullie zijn echt mijn redding geweest! Werkelijk goud!

Ook leerde ik nieuwe mensen kennen. Mensen die begrijpen hoe je je voelt na een diepe, ingrijpende omwenteling in je leven. Nieuwe mensen die begrijpen hoe het is om opnieuw te beginnen, om een nieuw leven op te bouwen. Nieuwe mensen die langzaam aan vrienden worden, nieuwe vrienden die me nog niet helemaal kennen, maar die me wel hun vriendschap schonken in een een tijd waarin ik het zo hard nodig had. Die mensen zijn zo veel waard!

Lange tijd zag ik geen toekomst. Dacht ik steeds vaker aan hoge flatgebouwen, spoorrails, of een andere “oplossing” voor mijn zwarte gedachten. Nu kan ik gelukkig zeggen dat die gedachten steeds vaker weg zijn. Helemaal weg zijn ze nog steeds niet altijd, maar ik kan nu wel zien dat de weg naar die toekomst toch lichter wordt. Zonnig kan ik het nog niet noemen, maar soms, nu het zwarte grijs geworden is, komt er heel stiekem ook wat licht door de grijze brij. En daar ga ik voor werken. Voor meer en meer licht, voor toekomstig kleur. Heel veel kleur in mijn leven.

In de toekomst wil ik weer de oude Esther zijn, die het leven wel leuk vindt, die plannen maakt en uitvoert. Die vertrouwen heeft in de toekomst en de zon weer ziet schijnen. Die weer interesse heeft in anderen, die er weer kan zijn voor anderen.

Hertlopen

Wat doe je als je niet kunt lopen van de spierpijn? Dan schrijf je een blogje over hoe je aan die spierpijn komt. Iets anders kan ik op dit moment toch niet. De trap af is een drama, naar de wc stel ik zo lang mogelijk uit, want die 5 meter die ik af moet leggen kosten me 10 minuten met pijnlijke kuiten. Vanmorgen in de auto naar Breda was ik blij dat ik geen noodstop hoefde te maken, want mijn voet van het gaspedaal naar de rem verplaatsen kost tijd, moeite en veel energie. En dat alles voor het goede doel, de RopaRun.

Afgelopen zaterdag was er weer het Hertlopen van Roparunteam Hollander. Vorig jaar was het al een superevent, dus toen Janine me vroeg of ik weer samen met haar een team wilde vormen, hoefde ik niet lang te denken. Uiteraard wilde ik dat weer.

• 

Ergens rond half 3 draai ik het parkeerterrein op en loop ik naar de startlocatie. Ik kijk omhoog richting het Hert. Wat staat dat beest hoog! Veel hoger dan in mijn herinnering….. Ik voel de spierpijn al opkomen, nog voor ik ook maar 1 stap gezet heb.

Om 14.50 is de start, Janine gaat als eerste omhoog en ik kan beneden nog even de kunst afkijken. Met een paar minuten is ze weer terug en mag ik aan mijn eerste ronde beginnen, omhoog, rustig aan, kleine pasjes en vooral niet kijken hoever ik nog moet. Want dat is nog heul ver! Bovenaan gekomen krijg ik een knipje in mijn knipkaart en kan ik heerlijk omlaag en de knipkaart overhandigen aan Janine. Ff pauze.

Tot ronde 15 gaan we om en om omhoog, maar dan geeft Janine aan dat haar blessure te veel opspeelt en dat ze wil stoppen. Jammer, maar dat is wel al ingecalculeerd. Ik wist dat die kans erin zat en dus ga ik alleen door. Omhoog – omlaag – omhoog – omlaag. Aftellen, iedere keer dat ik boven een knipje krijg. Heerlijk omlaag denderen, slokje water beneden en weer omhoog sjokken, aftellen naar de 25e keer.

• 

• 

De laatste keer gaan Janine en ik samen omhoog. Het laatste knipje in onze knipkaart, foto bovenaan bij het hert en omlaag richting finish. Weer gelukt om 25 keer naar dat verhipte hert te lopen.

Vol bewondering blijven wij onderaan staan kijken naar diegenen die maar blijven doorlopen. Omhoog-omlaag-omhoog-omlaag, er zijn deelnemers die er geen genoeg van kunnen krijgen. De winnende dame liep in 2 uur tijd 48x omhoog! Ongelooflijk!

Ik heb nu al 2 dagen flinke spierpijn, 2 dagen napret zal ik het maar noemen….. Volgend jaar moet ik toch echt meer heuveltjes trainen! Maar ja, dat zei ik vorig jaar ook….

Tegenstelling

Tegenstellingen, ik houd ervan. Uitersten, niet alles hetzelfde, afwisseling, ontdekken, grenzen opzoeken, neus stoten, vallen en opstaan, stoppen en verdergaan, opnieuw beginnen, afzien en tegelijk genieten. Ook in mijn werk is elke dag anders, nooit saai en voorspelbaar. Mijn weekenden zijn gelukkig ook steeds vaker gevuld met afwisseling, drukte en stilte.

Dit weekend genoot ik weer van zo’n tegenstelling. De vrijdagavond lag ik lam op de bank na een week van veel uren werken. Lekker languit, tv aan, pot thee, zak chips, boek ernaast, gewoon niets van plan. Maar dan begin je te appen, er waren wat feestjes in Eindhoven, wie ging waar naartoe? En ging ik ook nog ergens naartoe? Nee, geen zin, ik blijf lekker op de bank hangen.

• 

Een uur later stap ik een donkere, drukke, volle, lawaaierige kroeg binnen. Biertje hier, praatje daar, oude vrienden, nieuwe bekenden. Heerlijk zo’n groep mensen, waarbij je je meteen op je gemak voelt. Het werd redelijk laat en ik was heel blij met mijn lift naar huis, want rechtop op de fiets zou best wel moeilijk zijn geweest op dat moment.

Zaterdag word ik wakker van de zon in mijn gezicht. Heerlijk om zo wakker te worden, gewekt worden door een uitbundig, stralende zon. Na wat opstartproblemen, toch af en toe wel moeilijk na zo’n vrijdagavond….. loop ik uiteindelijk tegen het middaguur de deur uit, en het bos in. Fijn om in de stad te wonen en toch met 500m in het bos te staan. De bedoeling is een rustige, weer iets langere duurloop dan vorige week. Gewoon wat zwerven en maar zien waar ik uitkom.

• 

• 

Het eerste stuk bos is nog best bevolkt, met wandelaars en baasjes die hun hond rondslingeren. Maar als ik eenmaal over de A67 ben, wordt het stiller en rustiger. Hier kom ik bijna niemand meer tegen. Weg van de drukte, paadje links, paadje rechts. Geen idee meer waar ik ben. Heerlijk met dit mooie weer in een stil bos. Geen mensen, geen gezeur, geen drukte, geen verwachtingen. Alleen ik en de bomen, het geritsel in de struiken, de zon op mijn pad. Genieten met hoofdletter G.

Bryan Adams blijft in mijn hoofd zingen:
Eighteen ‘til I die, gonna be eighteen ‘til I die
Ya it sure feels good to be alive
Someday I’ll be eighteen goin’ on fifty five, eighteen ‘til I die

Steeds vaker het gevoel dat het leven zo verdomd leuk kan zijn!

Een uur of 2 later ben ik weer thuis. Moeie benen, maar met het gevoel weer iets gedaan te hebben dat op duurloop lijkt. Heerlijk, een avond in een drukke kroeg, harde muziek en veel mensen. De volgende dag, rust en stilte en het remy-gevoel. Ik houd ervan!

• 

• 

• 

• 

•