Het zal de lezers van dit blog niet ontgaan zijn, dat ik begin september een sportvastenkuur gedaan heb. En ik kan nu, een maand na afloop van die kuur alleen maar zeggen: blij dat ik het gedaan heb!
Ik merk duidelijk verschil in mijn beenspieren, ik loop soepeler, voel me gezonder, fitter. Geniet duidelijk weer meer van het hardlopen. Mijn hartslag die al heel lang niet omlaag ging, hoe langzaam ik ook liep, zakt nu wel zoals ik het wil. En ik heb er vertrouwen in dat die nog verder gaat zakken. En niet geheel onbelangrijk: ik heb geen snoep- en snaaizin meer. Op 1 uitzondering na, heb ik al zo’n 6 weken geen koek, snoep of chocolade gegeten. En ik mis het totaal niet, da’s nog het mooiste!
Ik heb het gevoel dat het sportvasten mijn lichaam heeft “gereset”. Terug naar af en vanaf hier weer verder. Mijn manier van denken over eten is veranderd en ik probeer anders te koken (niet altijd naar de zin van de kinderen overigens….). De inname van koolhydraten is minder geworden, want leven (en hardlopen) kan een mens prima zonder al die suikers.
Het makkelijker lopen, het genieten heeft deels ook te maken met het eindelijk weer (grotendeels) lopen zonder pijn. Het veranderen van mijn loophouding, de overschakeling van hiellanding naar voorvoetlanding, heeft daar veel mee te maken gehad. Er moet nog veel aan bijgeschaaft worden, want zo’n omschakeling maak je niet 1,2,3. Ik moet er nog veel bij nadenken en regelmatig tijdens het lopen mijn houding veranderen, maar het lukt, het gaat me lukken!
Het enige probleem dat ik nu heb, is dat ik teveel wil. Ik wil sneller lopen, ik wil verder lopen, ik wil het lopen op vff’s opbouwen, ik wil meer wedstrijdjes lopen, ik wil meer trainen. En da’s dus het moeilijkste: verstandig zijn in de opbouw. Maar het “moeten” hardlopen is nu “mogen” hardlopen, in lol beleven in het hardlopen en zin hebben om de loopschoenen aan te trekken. En dat is wel de belangrijkste verandering!
MusingEsther 
Plaats een reactie