Helikopterrun Gilze-Rijen

Het stond al even met potlood in mijn agenda, maar nog niks definitief. Totdat Kitty een berichtje stuurde via twitter, dat ze daar wilde gaan lopen. Tsja, toen was mijn keuze ook snel gemaakt: de 1e Helikopter Trailrun op de luchtmacht basis in Rijen, georganieerd door OUT. Een kans dus om een lekker stukje te lopen in de natuur op een gebied waar je normaal niet zomaar binnen komt.

Bij de poort stond al een behoorlijke rij te wachten om binnen te mogen. Ik sluit aan en heel toevallig: Kitty en Jeroen sluiten meteen achter mij aan. Goeie timing dus. De gegevens van mijn paspoort worden gecontroleerd en ik mag het terrein op, bordjes volgen naar de parkeerplaats en dan op zoek naar de sporthal om de startnummers op te halen. Alles staat netjes aangegeven.

Als ik mijn startnummer krijg en het blijkt nummer 13 te zijn, moet ik even slikken. Ik ben niet bijgelovig, maar om nu het bos op de basis in te gaan met 13 op mijn borst, zou ik zelf niet uitgekozen hebben. Maar goed, vallen en/of verdwalen in een bos kan natuurlijk altijd, ongeacht welk startnummer je draagt. Dat we hier ook over schietbanen en landingsbanen lopen, maakt geen verschil. Toch….? We kleden ons om, stoppen de tassen in een kluisje (ideaal) en gaan kijken bij de start van de 30km en 20 minuten later starten Kitty en Jeroen voor hun 20km. Ik ga nog even een toilet opzoeken, besluit toch maar geen bidon mee te nemen en ga dan met nog zo’n 40 anderen klaar staan voor onze start. En na een korte toespraak van 1 van de organisatoren mogen ook wij starten.

De 1e kilometers is het volgen van de bordjes geen probleem, ik loop gewoon achteraan en houd mijn voorgangers goed in de gaten. Bovendien is het hier nog redelijk duidelijk welke kant we op moeten, andere afslagen bijna niet mogelijk. Totdat we dus echt de bospaadjes opgaan en wat zigzaggen, een heuveltje meepakken, een lekkere afdaling (NOT) en dan verder het bos in. Gelukkig kan ik mijn voorganger goed in de gaten houden met haar fel groene shirtje, maar plotseling ben ik haar kwijt. en eh…. waar zijn de bordjes?? Een adventure-runner (een andere activiteit van OUT) wijst mij de weg: daar staat een bordje, oke pfff, gelukkig ik kan verder. Maar… ik loop opeens achter een andere kleur shirtje aan… zit ik wel goed?? Blijkbaar heb ik onbedoelt een stukje afgesneden en loop nu een stukje verder naar voren. Maar lang duurt dat niet, want ik word ingehaald door het groene shirtje, dus erg veel voordeel heb ik niet gehad aan het afsnijden 🙂

Na het bos een stuk verharde weg, in de brandende zon. Het loopt wel lekker en ik zou best iets meer kunnen aanzetten, maar ik heb geen idee wat me nog te wachten staat, dus ik loop maar op mijn gemak. Het verschil tussen op de weg lopen en in het bos lopen is groot en ik kan weer even op adem komen. Het laatste stuk gaat weer door het bos, en daarna komen we bij een grasveld en omdat de organisator bij de start zei dat we via het grasveld terug zouden komen, zoek ik de bordjes richting gras. Ik kan ze niet vinden en na even aarzelen besluit ik dan maar op goed geluk langs het veld te lopen, richting de finish. Daar staan nog wel wat bordjes, dus ik neem gewoon aan dat ik goed zit. Nog even om een boom heen en dan over de matten. Ik ben gefinised. Chip inleveren, mutsje als prijsje in ontvangst nemen en dan een paar bekers water naar binnen werken. Heerlijk!

Dan begint het wachten op Kitty en Jeroen, maar dat is met dit weer totaal geen straf. Genietend in het zonnetje, een praatje hier en daar, nog een bekertje water en een handje chips (tsja, zout aanvullen he) is het heerlijk om te wachten. Jeroen komt eerst binnen, na 17,5km en daarna komt ook Kitty, die heeft 18km gelopen. Ook bij hun is er blijkbaar het 1 en ander mis gegaan met het volgen van de bordjes. Later zullen we horen dat er meer mensen verkeerd liepen. Bij de 30km is er zelfs iemand die ruim 40km gelopen heeft, blijkbaar stonden er of te weinig bordjes, of werd er niet goed opgelet, of is er een leukert aan het werk geweest om bordjes om te draaien/weg te halen. Jammer van deze verder goed georganiseerde run.

Na een warme douche (prima accomodatie) en nog even napraten, lopen we weer naar de auto’s en nemen afscheid. Het was weer een gezellig loopje, wat mij betreft opnieuw een loopje die voor herhaling vatbaar is volgend jaar. Ik houd wel van dit soort relaxte, ontspannen loopjes, weinig stress en drukte. Denk dat mijn wegwedstrijden steeds minder zullen worden, terwijl dit soort bos/trail loopjes meer en meer zullen worden. Nu nog ff helemaal herstellen, stukje snelheid (ahum) weer inbouwen en dan genieten van natuur en lopen!

Op naar Renesse!