Marathon de Paris 2014

Wat kan een weekend toch ongelooflijk snel voorbij gaan! Afgelopen weekend was een weekend waar ik ruim een half jaar met angst en beven, maar zeker ook met heel veel plezier naar uitkeek: mijn debuut op de hele marathon in Parijs. Zo sta je donderdag op het station in Rotterdam voor vertrek, zo ben je er weer terug en is het weekend alweer achter de rug. De tijd vliegt, het is een cliché, maar o zo waar! En wat heb ik een geweldigheerlijksuper weekend gehad!

Donderdagmiddag om 2 uur zitten we in de trein. De Thalys van Rotterdam naar Paris du Nord doet er maar 2,5 uur over en iets over half 5 staan we dus in Parijs. Stukje met de metro en dan zijn we weer in “ons” appartement in het hartje van Parijs. Fijn om hier weer thuis te komen. Tassen uitpakken, boodschappen doen, rondje lopen, eten koken, lekker rustig op de bank lezen, praten en op tijd naar bed. Veel opwindender zouden onze avonden dit weekend niet worden, veel van Parijs zouden we niet zien, want de dagen voor de M staan in het teken van rust, goed eten en drinken en nog meer rust.

Vrijdagmorgen halen we een knapperig stokbroodje als ontbijt en daarna gaan we naar de expo om onze startbewijzen op te halen. Eerst wordt de doktersverklaring gecontroleerd, samen met de convocation en ons legitimatiebewijs. We worden goedgekeurd en mogen door voor de volgende ronde: het startbewijs ophalen. Opnieuw legitimeren en dan hebben we eindelijk onze envelop in handen!! Yes, we mogen echt, echt, echt meedoen! Daarna krijgen we nog een tasje met daarin een mooie poncho, wat reclame-materiaal en een kadootje: een hoofdlampje.  Niet dat we die nodig zullen hebben zondag, maar toch een leuk aandenken.

Zo’n 2 uur lopen we te slenteren op de expo, hier en daar wat passen en af en toe ook nog wat kopen. Kitty is haar gelletjes vergeten, dus er moeten nieuwe worden aangeschaft. En ik koop een shirtje, want hee, een mens heeft nooit genoeg loopkleding!

’s Middags houden we siesta in het appartement, rust is ook training en we trainen wat af dit weekend. Later op de middag gaan we met de metro naar de start van zondag. Even uitvogelen welke metro’s we moeten hebben, waar is het inleveren van de tassen, enz enz. En zodra we dat weten, draaien we om en gaan winkelen op de Champs d’Elysee. Want zeg nou zelf: zo’n weekend in Parijs, kan niet zonder shoppen. Al zijn de enige winkels waar we ingaan Nike en Adidas. Hoezo gehersenspoeld en alleen denken aan hardlopen? Met alle2 een tasje van Nike in onze handen lopen we terug naar huis. Op de terugweg halen we pizza’s die we lekker in het appartement opeten. Opnieuw een vroege avond. Lekker spannend, zo’n weekend met z’n 2en in Parijs 🙂

Zaterdagochtend begint vol zonneschijn. Het belooft een hele mooie dag te worden en onze plannen zijn dan ook al snel gemaakt: luieren en niks doen, languit op het gras bij de Eiffeltoren. Onderweg daar naartoe halen we een broodje en samen met een flesje water is dat onze lunch. Boekje mee, kleedje mee, wie doet ons wat? Rust, weet je nog?

En wat deze dag nog mooier maakt: onze trouwe supporters uit Holland komen vandaag. Speciaal voor ons rijden ze vandaag naar Parijs om ons tijdens de marathon aan te moedigen. Er gaan wat appjes heen-en-weer en aan het einde van de middag zitten we met z’n 4en in het gras bij de Eiffeltoren. Chiel en Janine hebben een gekoeld flesje wijn een sixpack bier meegenomen, lekker! Ow enne, voor de zekerheid: Kitty en ik gedragen ons prima met de alcohol, egnie dat 1 middag in het gras een half jaar trainen teniet zal doen! Maar 1 glaasje is wel erg lekker! En vocht = vocht 🙂

Chiel en Janine gaan mee naar ons appartement en Janine kookt een heerlijke pasta-maaltijd voor ons. Fijn het gezelschap en de afleiding, anders hadden we ons toch alleen maar druk zitten maken om de dag van morgen, waar toch niks meer aan te veranderen zou zijn.

Weer liggen we op tijd in bed die zaterdag. Deze keer met een wekker die om 6.30 zal aflopen. Op tijd op, op tijd ontbijten en dan nog even rustig de tijd om aan te kleden, startnummers opspelden, bedenken wat we meenemen. Hoe nemen we het mee? Moeten we een tas meenemen en inleveren? Is het warm genoeg zonder trainingspak? Uiteindelijk lopen we beiden met een extra shirtje die we in het startvak kunnen achterlaten en onze “vuilniszak” uit het startpakket naar de start. Geen tas om in te leveren, net zo makkelijk. Het voordeel van een warme dag is dat we geen extra kleding voor na afloop mee hoeven nemen. Het nadeel van een warme dag zal ook duidelijk zijn: warm!!!

Na zo’n 20 minuten metro, stappen we bij de Arc de Triomph boven de grond. Wat een mensenmassa!! Ongelooflijk! Een kleine 50.000 mensen staan hier vandaag aan de start. De hele Champs d’Elysee is vol met lopers, het is 1 grote massa vol adrenaline, de spanning spat ervan af. Wat heerlijk om hier deel van te zijn.
Ons startvak is snel gevonden: gewoon helemaal achteraan, startvak 4.30 en langer. We maken nog net de start van de toppers mee om 8.45 en dan gaan alle andere startvakken 1 voor 1 van start. Wij starten rond 9.40, bijna een uur later dus. Maar het wachten is niet saai met zoveel mensen om je heen. Hier en daar vangen we gesprekjes op in italiaans, frans, engels en hoewel we niet alles verstaan, zijn de blikken en gestrekte vingers richting mijn schoenen niet mis te verstaan. Ja mensen inderdaad, ik ga een marathon lopen op vff!

 

 

 

 

 

 

 

Dan is het aftellen van dix naar une en kunnen wij ook starten. We zijn zover, we gaan! Vanaf het begin staan er overal bandjes, overal publiek dat aanmoedigt. Er is genoeg te zien onderweg en de 1e drankpost na 5 km is dan ook al snel bereikt. De bedoeling is om na elke 5 km even te stoppen, gelletje, drinken en weer door. Even pauze, niet te lang, maar wel even tijd nemen om goed te drinken, want het is warm! Ik schat dat het zo’n 20 graden is met volop zon. En dat op de nog vroege ochtend Goed drinken dus en schaduw pakken waar mogelijk. De organisatie heeft ook gezorgd voor sproeiers onderweg en hoewel Kitty daar niet van houd, loop ik er graag onderdoor. Even die ijskoud plens over me heen, heerlijk!

Na 12 km staan daar opeens onze supporters. Dat betekent een korte stop extra, even begroeten en weer door. Dit geeft wel een extra kick! Door naar de post op 15 km, gel, drinken, door. Het gaat nog steeds goed. Ook 20 km lukt prima en dan gaan we onder de boog door van de HM, halverwege dus. En aangezien mijn motto altijd is: als je de ene helft kunt, kun je de andere helft ook, is het vanaf nu “alleen nog maar” aftellen.

De post die we op 25 km verwachten, komt al op 24 km. Gelukkig hebben Kitty en ik aan 1 woord genoeg en denken we ook nog vaak hetzelfde. Flesje water aanpakken en nog 1 km doorlopen dus. Bij 25 km op onze horloges stoppen we dan alsnog om even bij te tanken. En verder gaan we weer!

Foto van http://www.dcrainmaker.com/2014/04/random-things-i-did-this-weekend.html

We lopen nu langs de Seine, en langs de Seine betekent tunneltje in en uit. Omlaag het duister in, paar 100 meter lopen en weer omhoog. Super is het dat ze hier in het donker disco’s hebben gebouwd. Stikdonker, flitsende lichten en disco muziek. Kitty heeft nog energie voor een paar danspassen. Ik registreer alles wel, maar houd me aan mijn ritme. Geen energie over voor iets anders dan lopen. De blauwe lijn volgen, korte pasjes, armen gebruiken en vooral doorgaan. Tunneltje na tunneltje, geen idee hoeveel het er zijn. Ergens vlak voor we weer een tunneltje ingaan kijk ik toevallig omhoog en juist daar zitten Chiel en Janine weer. Deze keer is het alleen zwaaien naar elkaar en dan lopen wij weer het donker in.

Na de tunneltjes komen we bij het 30 km punt. Gel, drinken, door. Het is zo langzamerhand routine geworden. Van tevoren hoopte ik dat ik kon blijven hardlopen tot minstens 30 km. Dat is nu gelukt. Nu zien hoe lang ik dit nog kan volhouden, onder die 5 uur is nog altijd haalbaar. Dan het Bois de Boulogne in. Echt heel bewust zie ik niet meer alles om me heen. Ik blijf zoveel mogelijk langs de blauwe lijn lopen, af en toe zigzaggend om wandelaars heen. Kitty en ik blijven hardlopen en blijven wandelaars en nog langzamer lopers inhalen. Het begint nu wel moeite te kosten, maar ik weet ook, dat als ik onder die 5 uur binnen wil komen, ik vooral niet moet gaan wandelen. Want dan gaat het niet lukken!

 

Drankpost bij 35 km, gel-drinken-door. Het begint moeilijker en moeilijker te worden. Maar hee, wie staan daar weer? Chiel en Janine. Even een foto bij het 35 km bord. Poseren, lachen en weer verder. Nog “maar” 7 km. Normaal gesproken een rondje van niks, nu een behoorlijke klus.

Vanaf nu visualiseer ik de afstand. Nog maar 6 km, een kort rondje met een lusje bij ons in Dommelen. Nog maar 5 km, een kort rondje Westerhoven. Nog maar 4 km, een rondje wielerbaan. Nog maar 3 km, naar de rotonde en terug. Da’s niks meer, kom op Es, door door door.

Verdient!!!

Drinkpost bij de 40 km, heel even alleen water drinken en verder. Nog maar heel even. Het einde van het Bois komt in zicht, een grote rotonde en daarachter moet die verrekte finish eindelijk zijn. Kom op kom op kom op!!! De rotonde langs en dan eindelijk is daar Avenue Foch, onze bestemming, onze finish. Het bord met 42 km gaan we voorbij, we zetten zelfs nog een eindsprintje in voor de laatste 200 meter, lachen nog naar de fotografen die vlak voor de finish hun foto’s maken. En dan gaan we hand-in-hand over de finish!!

Yes Yes Yes I did it!! Ik, de eeuwige geblesseerde, finisht op een marathon. Ik heb verdomme 42 km en 195 meter gelopen (volgens suunto 42,65 en volgens garmin 42, 9). Achter elkaar, zonder echte moeite, zonder echte problemen! Euforie, blijdschap, wow geweldig gevoel!!

En zo fijn, we kunnen hier rustig uitlopen, even zitten, wat eten. We krijgen ons finishers-shirt en een geweldig mooie, groene poncho. Daarna wordt de medaille omgehangen door een meneer die in rad frans van alles vertelt, maar behalve dat hij enthousiast is, hebben we geen idee wat hij zegt.

Mijn kuiten lopen vol en doen pijn, wandelen gaat even niet makkelijk, maar hee, wat kan het mij schelen? Ik heb het gedaan, ik heb een M gelopen! Een pijntje na afloop neem ik graag op de koop toe!

Samen strompelen we naar het metro-station. Trap af houden we de leuning vast en we zijn niet de enigen die even wat moeite hebben hier om af te dalen. Er zijn er meer 🙂 Dan naar de metro, trapje op, trapje af. Toen ze dat metro-stelsel aan legden hielden ze geen rekening met marathon-lopers, da’s wel duidelijk! Maar we komen bij de metro, kunnen meteen instappen en ook zitten! Wat kan zitten toch geweldig zijn! Halverwege moeten we overstappen naar een andere metro op een lager gelegen perron. De mogelijkheid om met de lift te gaan is er, dus die nemen we. Samen met een paar andere lopers. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? 3 haltes verder zijn we waar we zijn moeten. En natuurlijk kiezen we de verkeerde uitgang, ipv de roltrap omhoog mogen we hier met de gewone trap omhoog. Maar het lukt. Nog een 300 meter lopen en dan 4 trappen op. Om dan op de bank neer te vallen met het idee om de komende uren niet meer op te hoeven staan. Wat een geweldig gevoel is dit! Behoorlijk moe zijn, maar wel alle doelen gehaald. Heel blijven, uitlopen, en binnen de 5 uur. Zo’n beetje in die volgorde. Alles gelukt in de 1e poging.

Eerst alle tweets, facebookberichten, whatsappjes lezen. Het zijn er zo verschrikkelijk veel. Zo lief, zo fijn allemaal!! Echt te veel om allemaal op te reageren, iedereen echt zo super van harte bedankt!

Daarna douchen, eten en drinken. Nog even een stokbroodje halen, want we hebben meer honger dan gedacht. Soep eten, nog meer water drinken, wat heerlijke zoute chips. Onder het mom van aanvullen, gaat er heel wat naar binnen. We genieten van het languit op de bank hangen, alle berichtjes lezen, lekker eten/drinken en vooral van het niks meer moeten. Een mooi weekend met een geweldig hoogtepunt, finishen!

En hoe voelt het dan “the day after”? Nou, dat valt me behoorlijk mee! Ja oke, de benen zijn nog altijd wat moe. De bovenbenen vooral. Ik heb een ietwat spierpijn rond de enkels, maar dat had ik vaker als ik weer een paar km verder liep dan ik gewend was, het mag geen naam hebben. Geen vervelende pijntjes, geen irritaties, helemaal niks. Zelfs de trap af is geen probleem. Het valt me dus behoorlijk mee.

En dan, alsof het de oscars betreft, heb ik in dit geval toch een aantal mensen om even extra te bedanken.
Kitty, bedankt dat je met me meeliep, je gaf me net dat beetje extra kracht om telkens toch door te gaan!
Tiny, mijn schemamaker en rots in de branding als het een keer tegen zat. Jij weet als geen ander hoe vaak ik ben begonnen met lopen en weer moest stoppen door een blessure. Jij moedigde me aan toen ik besloot op die rare vffjes te gaan lopen. En toen ik vroeg of je dacht dat ik die M aan zou kunnen, gaf je me ook goed advies. Als je gaat voor uitlopen, dan kun je het. En je had gelijk! Dank je wel!
Toine, de trainer die me hielp die voorvoetlanding aan te leren. Zonder die verandering in techniek, was het me nooit gelukt. Bovendien was jij het die me over een drempel hielp om “in publiek” op die vffjes te lopen. Ook jij stond achter mijn beslissing om die M te gaan lopen en gaf me tips waar nodig. Dank je wel!
Chiel en Janine, onze supporters in Parijs. Geweldig dat jullie er waren. Zaterdagmiddag was supergezellig en jullie zondag regelmatig zien was een extra stimulans. Dank!!
Tsja en mijn gezin, man en kinderen, ook jullie ben ik dank verschuldigd. De laatste weken hadden jullie op zondag niks aan me. Ik moest trainen en had daarna niet veel zin meer om nog leuke dingen te gaan doen. Dank voor jullie steun, de komende zondagen zal ik weer meer moeder en echtgenote zijn 🙂

En dan wat nu? Kan ik dit nog overtreffen? Alle dromen die ik had over deze marathon zijn wel uitgekomen. Komt er een volgende? Ik heb eigenlijk nog geen idee. Toen ik die finishlijn overging had ik niet het idee: dit nooit meer. Maar voorlopig vind ik het ook wel prettig om mindere afstanden te trainen. Korter en wat meer op tempo trainen. En dan komt die 2e M er misschien ook ooit nog wel. Of niet, we zullen het wel zien.

Voorlopig blijf ik nog even op mijn roze wolkje zitten, die zit best wel lekker.