Dubbelslag

In mijn omgeving zijn er een aantal wedstrijdjes waar ik graag aan meedoen, bijna jaarlijks sta ik daar aan de start. De 2e zaterdag van september is dat de Ronde van Waalre en de 3e zondag van september de halve/kwart marathon van Cranendonck. En laat die 2 dit jaar nou net in hetzelfde weekend vallen. Tsja… wat kies je dan? Of eigenlijk, waarom zou je kiezen? Dus was het dit afgelopen weekend tijd voor een primeurtje: 2 wedstrijden binnen 24 uur.

Afgesproken met trainer Tiny was dat ik zaterdagavond zou gaan “knallen” (allée knallen op mijn manier en mijn tempo he) en dat ik de kwart marathon in Cranendonck zou gebruiken als trainingsloop en die rustig zou gaan doen. En weet je, dat knallen is niet zo moeilijk, maar dat rustig lopen in een wedstrijd…. dat was pas moeilijk!

Zaterdagavond om 18.00 uur was de start van de Ronde van Waalre, een loopje van maximaal 3 rondes van elk 5 km. En aangezien ik niet graag meerdere dezelfde rondjes loop, kies ik hier voor 1 rondje, dus starten, tempo maken en proberen dat vol te houden tot de finish. Zeker na de kuit en achilles problemen, en het daardoor wat minder trainen, wilde ik wel eens zien wat ik nog kon.

En eigenlijk viel het me helemaal niet tegen, kilometer 1 en 2 gingen soepel, de 3e kilometer is onverhard en door de vele regen wat modderig, maar ook die is goed te lopen, al begint hier wel de vermoeidheid wat toe te slaan. De 4e kilometer is even bijkomen en verrek voel ik daar die kuit? Een lichte trilling? Moet ik stoppen/doorgaan/tempo omlaag? Maar waarschijnlijk ben ik gewoon te gefocust op die kuit en moet ik niet zo miepen, doorgaan dus. Nog even wat aanzetten naar de finish, rondom de kiosk, links aanhouden en onder de finishboog door. Hoppa, garmin uit en uithijgen. Met 27.51 moet ik tevreden zijn. Eigenlijk had ik iets sneller gehoopt, maar echt ontevreden ben ik niet ik ook niet. Tis toch maar mooi 2 minuten sneller dan vorig jaar (en 10e van 44 dames). Nog 70 seconden boven mijn all-time PR, maar heel langzaam (en heel zeker!!) kruip ik toch weer die richting op.

En dan zondagmorgen dus tijd voor uitlopen in Cranendonck. Ruim op tijd aanwezig voor het inschrijven en om 3x in 25 minuten naar de wc te gaan. Wat dat toch altijd is? Zenuwen voor een wedstrijd die ik ga gebruiken om rustig uit te lopen?? Snap niks van mezelf, maar ik geef braaf toe aan mijn blaas. Liever hier dan straks ergens in het bos.

Om kwart voor 11 is de start, ik sta helemaal achteraan en laat iedereen voor gaan. Moeilijk, maar afspraak =afspraak. Totdat ik merk dat er een fietser naast me rijdt die dus achter de laatste loper aan zal blijven rijden tot het einde. *slik*, daar had ik niet op gerekend, dat was niet de bedoeling. Gelukkig word ik ingehaald door een snelle, te laat gestarte loper, die de fietser verteld dat er nog iemand achter mij loopt, waarop de fietser omdraait en achter de ander aan zal rijden. Pfieuw, gelukkig!

Het blijft moeilijk om langzaam te lopen in een wedstrijd. Ik kan harder, maar probeer me rustig te houden. Regelmatig trap ik op de rem als ik zie dat Garmin te snel aangeeft. Halverwege mocht ik iets versnellen, maar omdat de 1e helft al net te snel ging, probeer ik gewoon het tempo vast te houden. Tot ik het bordje 9 km passeer, nu is het tijd om gas te geven. In die laatste kilometer kan ik nog zo’n 10 mensen passeren. Heerlijk om redelijk ontspannen de achtervolging in te kunnen zetten. Met een tijd zou ik niet tevreden zijn als het een echte wedstrijd voor me was geweest, maar voor vandaag is het goed. Zeker omdat ik totaal geen last had van kuit en achilles. Nauwelijks aan gedacht zelfs!

In plaats van een medaille heeft Cranendonck altijd een aparte beloning. Vorige jaren was het wel eens een potje bosbessenjam, of een pot honing. Dit jaar is het een emmertje appels. En ik vind dit veel leuker dan een medaille die ergens in een bak wordt gegooid. En de appeltjes smaakten prima!