Donderdag 16 maart
De Thalys brengt ons naar Parijs. Ons avontuur richting de finish op de Eiffeltoren, nadert langzaam maar zeker het einde. Alle trainingen zijn gelopen, alle voorbereidingen gedaan, er valt niks meer te veranderen, dit is het. Nu is het alleen nog maar lopen en finishen. Meer hoeven we niet meer te doen.
Het is supermooi weer als we aankomen in Parijs en nadat we onze zooi in het appartement hebben gedumpt, gaan we meteen naar buiten. Genieten van de zon en op een terras met uitzicht op de Eiffeltoren maken we onze plannen voor de komende dagen. Veel plannen zijn dat niet. Want behalve uitzoeken hoe we in Saint Quentin-en- Yvelines komen en wat boodschappen zullen we de komende dagen niet doen.
Vrijdag 17 maart
Na een prima nacht slaap en een ontbijt met baquette, gaan we op stap voor een klein rondje Parijs. Beetje bewegen en sfeer snuiven in deze mooie stad. Bij het treinstation zoeken we op hoe laat, welk spoor, hoe laat aankomst, extra tijd, stel dat we de trein missen, stel dat we moeten lopen naar de start, stel dat, stel dat en stel dat. Uiteindelijk bepalen we welke trein we gaan nemen en dan kunnen we verder met ons rondje sightseeing. Al is onze sightseeing meestal beperkt tot de Adidas en Nike shop op de Champs d’Elysees. De rest van Parijs is bekend en we willen ons vandaag vooral niet moe maken.
’s Avonds komen Chiel en Janine aan in Parijs. Janine heft thuis al een heerlijke lasagna gemaakt en met z’n 4en hebben we een gezellige avond. Het wordt niet laat, we moeten tenslotten alle4 morgen lopen. Chiel en Janine de 30km, en over onze afstand wil ik niet eens meer nadenken! Ik vraag me op dit moment alleen nog maar af: waarom wilde ik dit ook alweer? En waarom doe ik dit ook alweer? De zenuwen zijn gearriveerd, de twijfel slaat hard toe! Kan ik nog een excuus bedenken om met goed fatsoen niet te starten? Maar nee, ik weet dat ik dit wil en dat ik ook echt wil starten, lopen en finishen.
Zaterdag 18 maart
2 stresskippen stappen op zaterdagmorgen 18 maart toch nog te vroeg in de trein naar Saint Quentin-en-Yvelines. Te vroeg opgestaan na een bijna slapeloze nacht en na 5x de rugzak checken dan toch maar vertrokken naar het station, uitstel had geen zin meer. Vol spanning, vol adrenaline en in mijn geval vol twijfel.
In de trein groeit de twijfel alleen maar. Hoe ver weg is die start nou eigenlijk? Vragen naar de bekende weg, want als je van A naar B 80 km gaat lopen, dan hoef je geen genie te zijn om te weten hoe ver het is naar de start. We zitten zo’n 45 minuten in de trein en lopen dan achter de meute andere lopers aan, naar het busstation. Nog eens 10 minuten later worden we door de buschauffeur afgezet bij de startplaats. Ik kan nog terug denk ik, gewoon in de pendelbus blijven zitten en terug naar het station. Maar ik weet ook dat ik dat niet doe. Want hoe beroerd de voorbereiding ook was, ik wil en ik zal morgen met finishershirt, medaille en pijnlijke poten op de bank zitten!
We kijken onze ogen uit op de startplaats. Zijn wij nou zo naief met onze gewone wegschoenen? Veel lopers hebben stevige trailschoenen aan, met gaiters! Wij kennen weliswaar niet de gehele route, maar die 50km van vorig jaar had toch weinig te maken met technisch trailen en zand hebben we totaal niet gezien. Sommigen lopen met dikke jassen aan en buffs op. Niet alleen hun hoofd, maar hun hele gezicht is bedekt, alleen een paar ogen zijn zichtbaar. Het is idd redelijk fris nu we staan te wachten in ons tshirt, maar het is vandaag 13 graden, dus absoluut geen winterweer. En zodra we gaan lopen, zal het snel genoeg warm zijn. Er loopt zelfs iemand rond met nu al zijn hoofdlamp op, terwijl het nog geen 12 uur ’s middags is. Is er soms een zandstorm voorspeld waar wij niks vanaf weten?
Ruim op tijd lopen we het startvak in, met de bedoeling vooraan te starten. Niet omdat we denken daar thuis te horen, maar omdat we bang zijn dat iedere 5 minuten later starten het verschil kan maken op wel of niet de cut off tijden te halen. In theorie moeten de tijden makkelijk te halen zijn, in de praktijk hebben we nog nooit een 80km gelopen en weten dus totaal niet wat ons te wachten staat. En 80 km lopen en dan net een paar minuten te laat bij de Eiffeltoren aankomen en niet naar boven mogen, daar moeten we niet aan denken. We starten dus vooraan.
Om 12.15 mogen we dan eindelijk los. Eerst een paar kilometer over een knollenveld met molshopen en dan gelukkig de bospaden op. Het eerste uur is makkelijk en vliegt voorbij. Totdat we opeens in een file staan. Er moet een een treinstation overgestoken worden en bij de trappen over het spoor stropt het nogal. Niemand maakt zich druk, er wordt geroepen en gelachen en uiteindelijk lost de file op. Over het spoor, door een Centro Comercial en dan weer een park in en de bossen in.
Na goed 2,5 uur staan Kitty en ik bij de 1e verzorgingspost. Ruim binnen de tijd. Even drinken, eten, stukje rust en dan weer door, 23 km naar de volgende post. Wel geef ik steeds vaker bij Kitty aan dat ze door moet lopen. Ze loopt een stukje harder dan ik en samen lopen is dan moeilijk. Ik probeer sneller te lopen en zij wacht telkens en dit gaat op de lange duur voor ons beiden niet werken. Ik zeg haar door te lopen en hoewel het samen natuurlijk veel leuker lopen is, verschilt ons tempo teveel. Uiteindelijk geeft Kitty toe en maken we de afspraak om elkaar onder de Eiffeltoren terug te zien. Ze gaat vooruit en ik ga door op mijn eigen tempo.
Nog geen 2 km verder lig ik languit op mijn neus. Geen idee wat er gebeurde, maar ik bekijk het pad opeens van veel te dichtbij. Ik draai me om (te snel), om te gaan zitten en daarbij schiet de kramp in mijn kuit. Meteen staan er een stuk of 5 Fransen om me heen. Ça va? Non merde, het cavaat helemaal niet!! Eén van hen heeft in de gaten dat mijn kuit verkrampt is en duwt voorzichtig mijn tenen omhoog. Voor mijn gevoel duurt het eeuwen, maar uiteindelijk zakt de kramp. Merci beaucoup! De Fransen helpen me overeind en vervolgen hun weg. Ik probeer heel voorzichtig of ik op het been kan staan, strompel even door en als dat lukt zonder echte pijn, dan hobbel ik toch maar verder. Ik heb een afspraak onder de Eiffeltoren en die kuit zal me niet tegenhouden!
Na 45 km is de 2e verzorgingspost. Daar is een mooi kasteeltje voor uitgezocht, enige probleem is dat dit kasteel bovenop een heuvel staat en we eerst een behoorlijk aantal rot trappen op moeten. Pff, dacht dat we die pas bij de Eiffeltoren tegen zouden komen! Deze post heeft alleen water en dat is precies wat ik nu nodig heb, mijn waterzak is totaal leeg. Bijvullen dus en heel even 2 minuten zitten. De zon zakt nu langzaam en het wordt wat kouder. Tijd om mijn windjasje aan te doen, de hoofdlamp te pakken, wat voedselvoorraad van achter naar voren te verplaatsen en dan de rugzak weer om en doorrrrr!
Als ik in het volgende stukje bos gedachtenloos achter een loper aan ga, die van het pad loopt om achter een paar bomen wat privacy te zoeken, besef ik dat ik mijn hoofdlampje ook echt aan moet doen, zodat ik zie waar ik moet lopen ipv achter anderen aan te gaan. Terug het pad op en het bos in. En nu wordt het nog leuker. De linten die overal hangen, hebben een klein stukje reflecterend plastic aan het uiteinde. Overal waar je kijkt wapperen nu lichtjes aan de bomen. Het is net een sprookje in het bos. Het geeft ook weer moed en kracht om door te lopen. Van echt hardlopen is geen sprake meer, maar met doorwandelen bergop, gecombineerd met stukjes hobbelen als het vlak is of bergaf gaat, ga ik er ook wel komen. Ik zit ruim binnen de cut off tijden, dus het gaat goed komen. Ik ga het gewoon halen!
Op 58 km is de volgende post. Even een slok cola en wat zouts naar binnen werken en verder. Vooral niet te lang stilstaan, want ik vertrouw mijn been helemaal niet. Zo lang ik loop heb ik weinig last, maar ik besef wel dat ik niet moet gaan stilstaan en zeker niet gaan zitten. Verder het bos in, dit stuk kan ik me nog goed herinneren van vorig jaar. Er komen nog een paar akelige klimmetjes en daarna wacht de Kilimanjaro de 1 na laatste beklimming naar het laatste rustpunt. Vanaf hier is de Eiffeltoren in al zijn glorie te zien. Ik wil heel even stoppen voor een foto en een appje, maar mijn mobiel is hartstikke dood. Geen foto, geen appje, dus dan maar gewoon doorlopen. Lekker omlaag richting het asfalt van Parijs!
Terwijl ik omlaag loop, denk ik terug aan vorig jaar. Hier stonden Chiel en Janine om ons wat moed in te spreken. Was zo fijn om ze toen hier te zien! Nu staan ze er niet, toch wel jammer. Ik loop door en als ik onderaan de heuvel ben, staan er wat mensen te roepen en aan te moedigen. En wie staan daartussen? Juist! Chiel en Janine! Heerlijk om even 2 bekende gezichten te zien en een aanmoediging te horen, speciaal voor mij. Heel kort stoppen en dan een stukje met z’n 3en verder. De mooie stad Parijs in, vanaf nu verhard verder, over een bruggetje en als ik dan de trap af omlaag naar de Seine loop nemen Chiel en Janine afscheid en ga ik verder voor mijn laatste 10 km. Ik weet nu heel zeker dat ik het ga halen, ruim binnen de limiet. Sjok, sjok, wandel, huppel, kreun, hobbel. Nee, ik was hier niet klaar voor, maar ik ga het wel halen!
Langs de Seine, een brug over, onderlangs, bovenlangs, af en toe ben ik het helemaal kwijt. De Eiffeltoren laat regelmatig zijn licht over mij heen schijnen, maar lijkt niet dichterbij te komen. Kom op kreng, waar ben je? Ik kom er aan!!! Nog een brug, en dan de fietsbrug. Eindelijk! Hier gingen we vorig jaar het parkje in naar de finish en ik verwacht nu ook dat parkje in te moeten. Maar wtf ? We moeten gewoon nog een trap af, langs de Seine, langs het parkje lopen en een gofferdegoffer rottrap op. En dan eindelijk, eindelijk, eindelijk, daar is hij dan in al zijn glorie: de Eiffeltoren. Het verkeer wordt stil gelegd voor mij, zodat ik kan oversteken. En daar staan Kitty, Chiel en Janine en ze wijzen mij de weg, om de toren heen, richting de poot waar ik nog “even” omhoog mag. Gelukkig staan zij daar, want de wel aanwezige, maar niet meer erg enthousiaste vrijwilliger hangt over het hek heen en denkt: ze zoekt het maar uit! Om de toren heen en daar is de ingang naar de toren, de ingang naar de finish. Ik word staande gehouden, want ik moet wel mijn startnummer laten zien voor ik verder mag en dan krijg ik het toegangskaartje tot de toren. Nog 1 bochtje, 10 treedjes omhoog en daar is de ingang. Mijn rugzak moet af, even door de scanner en dan mag ik beginnen aan het laatste stukje van deze tocht: 360 treden omhoog naar de 1e verdieping, naar de finish.
Ik begin enthousiast, nog even volhouden, door door door, maar na 5 trappen is het enthousiasme weg. Djeezus, hoeveel trappen is 360 treden? Nergens een bord te bekennen over hoe ver ik ben, hoe hoog ik ben, hoe ver ik nog moet. Freaking hell, mijn benen willen niet meer omhoog. Nog een trap, nog een bochtje. Hoe ver nog?? En dan, na weer een trap opeens een rode loper. Ik realiseer het me niet meteen, maar daar ligt dus die verrekte eindstreep, waar ik al 12 uur naar op weg was. OUI!!! Finish, stop en klaar!
Ik krijg mijn medaille, haal mijn finisher-shirt op en plof neer op de eerste de beste stoel. Achteraf de domste zet die ik kon doen, maar het gaan zitten voelde geweldig. Ik zit en een knappe jongen die me daar weg krijgt! Ik krijg cola, maak een praatje in gebrekkig frans met een man naast me en bedenk dan dat ik naar beneden moet, naar Kitty, Chiel en Janine. Ik sta op en zak meteen weer terug. WTF? Mijn rechterbeen heeft nu besloten dat het echt genoeg was. Na de val nog 45 km doorlopen was geen problem, maar nu is het over en uit. Ik kan er niet meer op staan.
Ik strompel naar de dichtstbijzijnde lift en hangende aan een hekwerk daal ik omlaag naar de begane grond. Ik strompel achter de meute aan en beneden laat ik me zakken op een betonblok. Dan pas kom ik er achter dat ik aan de verkeerde kant van de toren zit, omlaag gegaan in een verkeerde poot. Geen vrienden hier, die staan aan de andere kant en ik heb geen mobiel om te bellen. Nou ja, ik zit en ik blijf zitten. Het kan me even niet schelen. Moe, pijn en geen puf om ook maar iets te doen.
En wat ben je dan blij als er bekende gezichten naar je toe komen! Janine gaat met mijn startnummer samen met Kitty onze tassen halen, terwijl Chiel mij afleid met verhalen over hardlopen en andere wedstrijden. Ik ben zo blij op dit moment dat er voor me gezorgd word! Als Kitty en Janine terugkomen, wordt er een fietstaxi geregeld. Want de 1,5 km terug naar het appartement is nu echt niet mogelijk. Als 2 prinsesjes worden Kitty en ik door Parijs gefietst en voor de deur afgezet. Dan nog 4 trappen op, en hoera, dan zit ik eindelijk op mijn eigen bank. Zitten, hangen, warm worden, medaille en shirt goed bekijken, en dan snel douchen en naar bed. Ik heb geslapen als een roosje!
Zondag 19 maart
Alles doet pijn. Zitten en liggen kan ik, overeind komen en lopen niet. Maar het kan me niet schelen! Bereikt wat ik wilde bereiken. Ik houd me voor dat de pijn verdwijnt, maar de prestatie blijft! Was het genieten onderweg? Absoluut! Nee, niet de hele 80 km, maar het grootste deel ervan toch echt wel. Ook toen het zwaar werd waren er nog genoeg momenten onderweg die het meer dan de moeite waard maakte. Al die gesprekjes onderweg, al die behulpzame mensen onderweg, het bij vlagen heel mooie gebied, de vloeken in de nacht als we weer een heuvel op moesten, de saamhorigheid en ook die trappen de Eiffeltoren op.
Ja, de spierpijn was het waard, de achillespees (die was uiteindelijk de boosdoener, niet de kuit) herstelt iedere dag een beetje meer en zal geen echte problemen geven. Een paar weken rust stond toch al op mijn agenda, dus ik kan er ook niet echt mee zitten. Van tevoren en ook vlak na die 80km zei ik keihard: nooit meer! Ik werd toen uitgelachen door een aantal mensen, en hoe harder ik ontkende ooit nog zo’n pokke afstand te gaan lopen, hoe harder die mensen lachten. Jullie zullen vast wel blij zijn te weten dat jullie gelijk gaan krijgen. Nee, niet in de komende maanden, maar voor volgend jaar worden alweer langzaam wat nieuwe plannen gesmeed 🙂
MusingEsther 
Plaats een reactie